الان همه توی یه جبهه ایم و همه موافق. منم میخوام برم. اما انگار هنوز باورم نشده. فعلا مثل یه شوکه. انگار تا نرم تا از نزدیک لمسش نکنم باور نمیکنم. 

اینکه هنوز نمیدونم چه تاریخی باید اونجا باشم، و اینکه این چند روزه هرجا کار دارم تقریبا بسته است یا بخاطر تعطیلات که کارام رو به تاخیر انداخته رو اعصابمه. 

ااین وسط فقط یه گره ذهنی دارم، این که هنوز نتونستم باهاش درمورد این قضیه حرف بزنم و نظرش رو بدونم و بدونم کاری که میخوام رو قبول میکنه؟ 

خارج شدن از منطقه امن ذهنی واقعا عجیبه. 

فقط نمیدونم با این همه حرفایی که همیشه گفتم، چه جوری همه این چند سال تو فکر مهاجرت بودم؟؟  تازه این که تو همین کشوره.