تا دو روز پیش میخواستم یه چمدون دست بگیرم و برم یه جای دور‌. خب حالا که در باور نکردنی ترین حالت قبول شدم و همونی هم که میخواستم قبول شدم، دو دلم. بین رفتن یا موندن. هر دو کد رشته یکیه فقط جاش فرق داره. یکی ازاد همینجا، یکی روزانه یه جای خیلی دور تر. 

عجیبه انگار وقتی یه چیزی رو میخوای یهو مهیا میشه اون شوک اولیه ش باعث میشه ی م سردرگم باشی. 

امشب نزدیک یه ربع بی وقفه گریه میکردم. برای اینکه باور نمیکردم بالاخره بعد این چند سال نشدن و رد شدن و همه جوابهای منفی،  امشب نتیجه مثبت باشه. داشتم شام میخوردم مامان گفت اومده. گفتم بعد شام میرم ولی اصلا نتونستم و همون وقت رفتم. 

نمیدونم برم یا بمونم، نمیدونم چی میشه، هنه چی  ببستگی به شرایط و تصمیمات خانواده داره. اما یادم نمیره امشب رو. هیچ کس ارزشش رو اندازه من درک نمیکنه. ارزش شدن بعد یک دنیا نشدن. 

علاوه بر این که خودم دو دلم، یه دو  دستگی توی خونه ایجاد کردم. 

دو دلی خودم عوامل زیادی داره ولی شاید یکی ش ترسه، یکی ش هم برنامه کارم با پرتقاله که کنسل نشه. 

نمیدونم.