امروز

خب امروز بالاخره رفتیم با بچه های دبیرستان همدیگه رو دیدیم و خب خوب بود خداروشکر. 

تا صبح امروز یه چندتایی کنسلی داشتیم، و یه چندتایی هم کلا خبر ندادن اما از اون حدود ۲۰ نفر، نه نفر بودیم و دست آورد بزرگی بود برای ما که هیچ وقت خدا نتونستیم به جز مدرسه همه مون یه جا هماهنگ بشیم. 

حالم رو خوب کرد، خوب بود که هنوزم بی ریا و یه رنگ بودیم پیش هم. 

دلم میخواست رها هم باشه و قرار شد هروقت که اومد، بی حرف پیش، بازم جمع بشیم.

دلم براش تنگ شده و نمیدونم کی بتونه بیاد ایران. 

+ این دفعه ای که پرتقال رو دیدم از قبلش کلی عجله داشتم، پروژه م رو نشونش دادم تا ببینه، کلی غلط داشت و اون سعی داشت اصلاحش کنه و کمکم کنه، خودشم مثل همیشه پر انرژی نبود، بعدشم که یکی یه چیزی به من گفت که در نتیجه همه  اینا باهم انرژی م کشیده شد تا خود امروز عصر. 

و من تا خود این دفعه نفهمیده بودم که تا چه حد داره برام مهم میشه، و نمیدونم باید چی کار کنم.

+یکی از بچه ها میگفت قرار بوده دعوتشون کنم خونه، و من یادم نبود اما با نشونی ای که داد میدونم که احتمالا گفتم، و داشتم فکر میکردم دعوت کنم.

اما همشون رو دلم نمیخواد دعوت کنم، راستش همیشه برای خونه دعوت کردن دوستی یه سری فاکتورا تو ذهنم بوده و خونه همیشه یه خط قرمز اساسی بوده برام که هرکسی رو نباید بهش راه بدم، هرچند دوست خوب و پرخاطره ای باشه.

و این خط قرمز بیشتر به حسم از آدما برمیگرده. میگم نکنه مثلا این تعداد رو بگم و اون تعدادی که نگفتم دلگیر بشن. همون طوری که قبلا یکی بار برای خودم پیش اومده.