오늘

فارغ از اتفاق های این هفته از امروز قشنگ بنویسم:

بعد از چند سال رفتم و رها رو دیدم، قشنگ بغلش کردم و دلم میخواست فقط نگاش کنم. نزدیک دو ساعت از هر دری حرف زدیم، به یادگاری کوچیک براش برده بودم رو بهش دادم . بعد رفتیم شهرکتاب، اونجا هم کلی چرخیدیم و حرف زدیم. یه کتاب شعر دادم بهش که بخونه و نظرش رو بگه: یه لحظه دیدم غرق شده تو شعره، نمیدونم چی بود. ولی پشت جلدش رو نشونم داد و یه لحظه دیدم انگار دلش گرفته، این بود پشتش:

در این دنیا کسانی هستند

 که بی آنکه کسی جایی نگرانشان باشد،

با احتیاط از خیابان عبور می‌کنند

 و صبح ها  در پارک می‌دوند

بعد باباگوریو و دوجلد از این کتاب رو گرفتم، یکی ش برای رها. بعد عکس گرفتیم و بعد خداحافظی کردیم. تو راه تلفنی حرف زدیم. رسیدم خونه هم باز کلی حرف زدیم.

یه حس خوبی  مثل اون روزا که باهم آخرین شاگرد و دلتورا میخوندیم اومده تو وجودم. 

بیشتر میخوام بگم ولی باشه برای بعد، اینا بمونه به یادگار از امروز