چند روز پیش

فکر کنم یه قسمتی توی مغز هست که میاد میره خاطره هات رو واکاوی میکنه، و چیزایی که یادت رفته یا شایدم خیلی اون وموقع برات مهم نبوده رو یادت میاره. مثل اولین روزی که دیدمش، و دفعات بعدی که داره یادم میاد.

.

.

چشم ها برای من خیلی مهمن و همیشه دلم میخواسته بتونم چشم کسی که دوستش دارم رو قشنگ بکشم. از همه اجزای صورت چشم رو بیشتر دوست دارم. انگار صداقت و دروغ آدما تو همین چشماست. این ماسک زدنا که اگه یه خوبی داشته باشه اینه که آدما رو مجبور میکنه چشم های هم رو به یاد داشته باشن. از روی چشم ها همدیگه رو بشناسن.

.

.

ولی از خوبیای پاییز اینه که میشه چند لحظه ای با شد خزان و تو ای پری و به سوی تو بری یه جای دیگه و یکم فکرت راحت باشه.

پ ن؛ میدونم پراکنده ست. خواستم ادامه بدمشون اما باقیش حرف دله و حرف دل برای دلِ. 

پ ن ۲: پرسی بابت نظرای اون پست. میخوام برای خودم نگه دارمشون و ببخشید اگه پاسخی ندادم.

پ ن ۳: این برای چند روز پیش بوده. ولی خب گویا منتشر نشده