پشت دریا ها....

قایقی خواهم ساخت .

خواهم انداخت به آب .

دور خواهم شد ار این خاک قریب 

که درآن  هیچ کسی نیست که در بیشه عشق 

قهرمانانن را بیدار کند .

قایق از تور تهی 

و دل از آرزوی مروارید ,

همچنان خواهم راند .

نه به آبی ها دل خواهم بست 

نه به دریا - پریانی که سر از آب به در می آرند 

و در آن تابش تنهایی ماهی گیران 

می فشانند فسون از سر گیسو هاشان .

همچنان خواهم راند .

همچنان خواهم خواند :

(( دور باید شد . دور .

مرد آن شهر  اساطیر نداشت .

زن آن شهر به سر شاری یک خوشخ انگور نبود .

هیچ آیینه تالاری , سر خوشی ها را تکرار نکرد .

چاله آبی حتی , مشعلی را ننمود .

دور باید شد . دور .

شب سرودش را خواند  , 

نوبت پنجره هاست . ))

همچنان خواهم خوامد . 

همچنان خواهم راند . 

پشت دریا ها شهری است 

که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است .

بام ها جای کبوتر هایی است  ,  که به فواره هوش بشری می نگرد . 

دست هر کودک  ده ساله شهر  ,  شاخه معرفتی است .

مردم شهر به یک چینه 1 چنان می نگرند 

که به یک شعله  ,  به یک خواب لطیف .

خاک  , موسیقی احساس تو را می شنود 

و صدای پر مر غان اساطیر می آید در باد  . 

پشت دریاها شهری است 

که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحر خیزان است .

شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند . 

پشت دریا ها شهری است !

 قایقی باید ساخت  . 

سهراب سپهری .  

1 : چینه : دانه ای که مرغ از زمین بر می چیند . هم به معنی دیوار .