تا هوا تازه شود

در حال حاضر دلم میخواد به در و دیوار فحش بدم، هیچ دلیل خاصی هم نداره، شایدم داره، کلافه م از این به اصطلاح شرایط موجود بر جامعه. از این اعتراض هایی که دیگه اعتراض نیست. چه اینوری ش چه اونوری ش، بیشتر گل به خودیه. حتی اگه نیت درست بود الان عملش اشتباهه.

سال ۱۹۴۵ بعد اتمام جنگ جهانی دوم، بعد اینکه شبه جزیره کره ۳۵ سال مستعمره ژاپن بوده، از مدار ۳۸ درجه تقسیم میشه بین آمریکا و شوروی. البته قبل اون در توافقی بین شوروی و ژاپن تقسیم شده بوده گویا. بعد جنگ شوروی بدو بدو میاد و کشور رو میگیره از ترس اینکه نکنه آمریکا کلش رو اشغال کنه. مامورای آمریکایی ای هم که ماموریت داشتن مرز آمریکا رو مشخص کنن مدار ۳۸ درجه رو انتخاب میکنن. البته انگار از قرارداد ژاپن و  شوروی خبر نداشتن. خلاصه که میشه دوپاره جدا. قرار بوده بعد چند سال انتخابات برگزار بشه و دوباره متحد بشه که شوروی قبل انتخابات می

میزنه زیرش و حکومت کمونیست دائم توی شمال تشکیل میشه و حکومت طرفدار غرب توی جنوب. البته از لحاظ اوضاع سیاسی داخلی و رفاه مردم حکومت جنوب هزار هیچ جلوعه. اما بحث چیز دیگه است. تا چند سالی مردم شمال و جنوب تردد داشتن اما انگار یه شب که همه میخوابن و صبح پا میشن، دیگه ترددی درکار نبوده و هرکی هرجا بوده گیر میوفته. حتی اگه دور از خانواده بود باشه. مثل دیوار برلین. اگه جنوب بوده طرف و خانوادش شمال، دیگه راهی نداشته. حتی خبری از ویزا و اجازه سفر کوتاه و موقتی هم نیست. 

البته که حضور آمریکا، چین و روسیه توی شبه جزیر، توی مسئله عدم اتحاد دوباره بی تاثیر نیست.

داستان زیادی آشنا نیست؟

همه میدونن من کره رو یه جوری دوست دارم که انکار کشور دوم منه. انگار اگه زندگی قبلی وجود داشته کره ای بودم. من ناراحتی م از این قضیه اندازه یه کره ایه، ناراحتم ازش و وقتی با خودمون مقایسه ش میکنم و میبینم که این سرنوشت همونیه که برای ما میخوان دردش رو واقعا قابا درک میبینم. 

کاش یکم دقیق تر فکر کنیم، کاش یکی بیاد میانه رو بگیره و اوضاع خوب بشه‌. ته همه اینا بیشترین آسیب برای خود مردمه‌ نه هیچ سیاستمداری از هیچ کجای دنیا.

به قول سهراب جای مردان سیاست بنشانید درخت، تا هوا تازه شود.