بیسکوییت

یه بسته  بیسکویت نصفه ای هست توی کشو میز من که له و داغون و خورده ، گلی و برادر که چتد بار کنجکاوی کردن سر کشو من همش میگن چیه این معلوم نیس از کی اینجاست، و چرا نمی اندازی ش دور و هی هر دفعه هم من باید بگم این جریان داره . 

کی میفهمه چی پشتشه. که یک سال و خورده ای پیش که از دانشگاه اومده بودم و خسته ، رفتم یه سر خونه باباحاجی اینا ،  و بعد زود اومدم خداحافظی کنم گفت چرا داری میری که گفتم خسته م و میخوام برم خونه و اینا گفت بابا برو از تو اون کشوعه یه بیسکوییت بردار ضعف نکنی ( یا یه همچین چیزی) اون موقع نصفش رو خوردم و بعد که اومدم خونه گذاشتم تو کشو انگار باید میمونده که بشه یه خاطره و لبخند روی لب من.

گاهی وقتا هی سعی میکنم فراموش کنم این دلتنگی نبودنش و رفتنش  رو و هی هلش بدم اون قسمتای انتهایی مغزم.کمتر باهاش حرف بزنم توی ذهنم کمتر عکساش رو ببینم و به گذشته فکر کنم. اما خب گاهی که صداش بی هوا پلی میشه تو گوشی یا وقتی دلتنگی نبودنش فوران میکنه کاری نمیشه کرد. جز یاد خاطرات روزای خوب بودنش.