دیشب بالاخره قسمت اول "آجوشی من" رو بعد این همه وقت که دانلود کردم دیدم. 

خیلی طولانی بود: ۱ ساعت و نیم.

روند داستانش هم توی قسمت ۱ کند بود به نظرم. یعنی یه جوری که الان رغبت نمیکنم برم قسمت ۲ رو این وقت شب ببینم، نمیدونم در ادامه چی میشه شاید انقدررر جذاب بشه که بخوام همه رو یه جا ببینم. دو تا حالت داره یا الان طی یک حرکت یک دفعه ای میرم یه سریال جدید از توی لیستم انتخاب و دانلود میکنم یا همین سریال رو بعدا ادامه میدم. حالت سوم هم میشه هر دوتاش.

مجازی

به خودم که نگاه میکنم این مدت که همه چی مجازی شد، ارتباطات مجازی گسترده ای پیدا کردم، تو حوزه درس و دانشگاه و برگزاری وبینار با خیلی ها همکاری کردم که چهره ۹۰ درصدشون رو ندیدم و اونا هم من رو ندیدن.

هیچ وقت خدا هم از اینکه عکس خودم رو بذارم پروفایل خوشم نیومده خیلی. و خب این یه وقتا باعث مشکل میشه مثلا وقتی که یه مسئله مهم پیش میاد و طرف میخواد ببینه خب این کسی که من قراره باهاش کار کنم دقیقا کیه؟؟ و مجبوره با کلی معذرت خواهی بگه امکانش هست که تصویر شما رو ببینم؟؟

اینه که برام درس عبرت شد حداقل وقتی این مدل کار ها پیش میاد خودم از قبل عکس خودم رو بذارم پروفایل که نه خودم معذب بشم نه بقیه.