دلش پر از گلایه بود

اول نخواستم امشب اینا رو بنویسم ولی الان فکر میکنم باید بنویسم که بعدا جزئیاتش رو فراموش نکنم. البته فکر نمیکنم فراموش کنم.

اواسط آبان بود فهمیدم کاندید ریاست منطقه شده، از شادی بال درآورده بودم، انقدر خوشحال بودم که حد نداشت، تا چند روز حالم خیلی خوب بود، الانم حتی یادم میاد حالم خوب میشه، خدا خدا میکردم انتخاب بشه، مقاله خودمم بود و این یه جورایی شاید از مقاله خودم مهم تر بود.

اواخر آبان که خبر مرحله اول مقاله خودم اومد اون روز کلی از خوشحالی جیغ کشیدم، منتظر بودم اونم انتخاب بشه، تا دو هفته بعدش یعنی شنبه دو هفته پیش که دیدم یه فیلم گذاشته که نشست فلان به عنوان رئیس منطقه، از خوشحالی اگه میشد بیشتر از اون روز جیغ و فریاد میکردم، انگار که یه اتفاق فوق العاده واسه خودم افتاده، دو دل بودم بهش زنگ بزنم تبریک بگم، یه هفته با خودم کلنجار رفتم که این پروژه رو تموم‌کنم، اون یکی  رو انجام بدم ، تا بالاخره انجام دادم ، یه جورایی ترس داشتم.   اون روز که بهش  پیام دادم میخوام باهات صحبت کنم، وقت داری؟ و جواب داد شما؟ 

، انگار یه سطل آب یخ ریختن روی من، اون لحظه میخواستم هزار تا بد و بیراه بهش بگم، ولی خب...

گفتم فلانی ام، و هنوز که هنوزه جوابی نداده.

قبل اینکه بهش پیام بدم، همون شبی که این خبرو شنیدم، یاس میگفت کاش میفهمید تو چه قدر براش خوشحالی، کاش میفهمید این چیزا رو که چه قدر برات اهمیت داره.

برای این روز خیلی برنامه داشتم، کلی لحظه شماری میکردم واسه انتخابش، خب خداروشکر که بالاخره شد. حقش بود. این همه تلاش حالا حقش بود. 

این حرفا رو باید به خودش میگفتم، حالا اینجا مینویسم، شاید یه روزی یه وقتی گذرش به اینجا افتاد و اینا رو دید. خدا رو چه دیدی؟