کسی باید

هنوزم باورم نمیشه همچین کاری کرده باشه. منتظر بودم زنگ بزنه و عذر خواهی کنه، اما چند روز میگذره و خبری نیست.

اشکال نداره، فقط من یادم نمیره.

پروژه هام مونده ۳ تاش، از دوشنبه هم کلی امتحان. شبا میشینم خیره میشم به سقف آهنگ گوش میدم، انگار میخوام ذهنمو آزاد کنم. هی گوشی م رو چک میکنم، شاید سرم‌رو گرم کنم ولی دیگه این شبکه ها هم جذابیتی ندارن، فقط انگار عادته. این هفته جلسات آخر بود. دیوز که کلا یادم رفت کلاس دارم، امروز هم نرفتم. ولی این استاد ادبیاته یه دو سه جلسه ای سرکلاسش بودم خیلی خوبه. شاید تا امتحانا تموم نشده برم گوش بدم کلاس هاش رو. 

هی میام مخاطبام رو بالا پایین میکنم با یکی حرف بزنم ولی خب چیز گفتنی ای نیس. حتی برای یاس. اونم گناه داره، چه قدر غر غرای منو تحمل کنه.

انگار یکی باید باشه که بفهمه درک کنه، بدون اینکه من چیزی بگم. 

از اون روزی که چند دقیقه رفتم زیر بارون یکم سرما خوردم، هنوز گلوم یه وقتا میسوزه.

هم یه دنیا حرف دارم، هم نه. حرف هایی که فکر میکنم به هرکی بگم میخنده، یکی م نیست بفهمه چی میگم.

امشب اولین اپیزود پادکست م رو منتشر کردم و منتظرم روی همه اپلیکیشن های  پاد‌گیر بیاد. فعلا فقط روی اسپاتیفای رفته.

خیلی وقت بود تو فکرش بودم ولی حالا عملی ش کردم. دوستش دارم.