از جناب حافظ

مرا می بینی و هردم زیادت می کنی دردم                                                                                                                            

تو را می بینم و میلم زیادت می شود هردم

به سامانم نمی پرسی نمی دانم چه سر داری

به در مانم نمی کوشی نمی دانی مگر دردم

نه راهست اینکه بگذاری مرا بر راه و بگریزی

گذاری  آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم 

که بر خاکم روان گردی ,  بگیرد دامنت گردم

فرو رفت از غم عشقت دمم  , دم می دهی تا کی 

مار از من بر آوردی , نمی گویی بر آوردم

شبی دل را به تاریکی  (ز )زلفت باز می جستم 

رخت می دیدم و جامی هلالی باز می خوردم

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت 

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش می باش با حافظ برو گو خصم جان میده 

چو گرمی از تو می بینم چه باک از خصم دم سردم

از جناب حافظ