در گلستانه..........

در  گلستانه

دشت هایی چه فراخ !

کوه هایی چه بلند !

در گلستانه چه بوی علفی می آمد ! 

من در این آبادی  ,  پی چیزی  می گشتم  ; 

پی خوابی شاید  , 

 پی نوری  , ریگی  ,  لبخندی  .

پشت تبریزی ها

غفلت پاکی بود  ,   که صدایم می زد .

پای نیزاری ماندم  ,  باد می آمد  ,   گوش دادم  ; 

 چه کسی با من  , حرف می زد ؟

سوسماری  لغزید . 

راه افتادم .

یونجه زاری سر راه . 

بعد  جالیز خیار  ,  بوته های  گلرنگ  

و فراموشی خاک  .

لب   آبی 

گیوه  ها  را کندم   ,  و  نشستم  ,  پا ها در آب :

(( من چه  سبزم  امروز  

و چه اندازه تنم هوشیار است !

نکند اندوهی ,  سر رسد از پس کوه . 

چه کسی  پشت درختان   است ؟

هیچ  ,   می چرد گاوی در کرد .

ظهر تابستان است .

سایه ها می دانند که چه تابستانی است .

سایه هایی بی لک   ,   

گوشه ای رو شن و پاک  ,  

کودکان احساس ! جای   بازی   اینجاست  .

زندگی خالی نیست ; 

 مهربانی هست  ,    سیب هست  ,   ایمان   هست .

آری

تا شقایق  هست  زندگی  باید  کرد .

در  دل  من چیزی است  ,   مثل  یک بیشه  نور  ,   مثل خواب  دم    

                                                                                صبح

و  چنان  بیتابم  ,   که  دلم  می  خواهد 

بدوم   تا   ته    دشت  ,    بدوم   تا سر کوه  .

دور ها     آوایی  است  که  مرا  می   خواند  .))

سهراب   سپهری