حالم گرفته است،دیشب بابا ماجرای آهنگ دختر قوچانی رو میخوند و از دیروز همش داره تو خوته این آهنگ پلی میشه. بچه میگفت چه خبره هی گوش میدین یه فاتحه براش بخونید، من گفتم یکی؟ سیصد تا بودن. مامانم ادامه داد سیصد تا؟ میدونی به سر چند تا دختر این بلا اومده؟  همین الان سالی چند تا دختر رو خون بس میدن؟ 

الان دارم این آهنگ رو گوش میدم و گریه م گرفته بود چند دقیقه پیش.

این آهنگ از همون اول هم یه جوری بود، تو عروسی ها که میزدن اصلا به فاز عروسی نمیخورد، همه هم فقط باهاش با دستمال میرقصن و کار هرکسی هم نیست با این آهنگ رقصیدن، سنگینِ.

داستان آهنگ هم گویا از این قراره که سال ها قبل، بهار ۱۲۸۴ توی سالی که محصول خوب نبوده و مردم قوچان نمیتونن مالیاتشون رو به حاکم بدن، مجبور میشن ۳۰۰ تا دخترشون رو بدن و اون دختر ها به خان های ترکمن و عشق آباد فروخته میشن. یکی از اون دختر ها شیرینی خورده جوونی بوده، و اون جوون توی آخرین دیدار این آهنگ رو برای نامزدش میخونه.

چه ها که بر سر این مملکت نیومده، هرچی میگذره میفهمم این که  از تاریخ قاجار به بعد  بدم میاد، بی دلیل هم نیست.